Szpital Powiatowy w Stargardzie

---

Geneza szpitalnictwa w Stargardzie

Powstanie pierwszych ośrodków leczniczych

Pierwsze informacje dotyczące ochrony zdrowia w Stargardzie pochodzą z połowy XIV wieku, kiedy to Pomorzem rządził książę Barnim III Wielki. W tym czasie w mieście zainaugurowano działalność czterech placówek medycznych: szpitala św. Ducha oraz trzech lazaretów, które nosiły imiona św. Jerzego, św. Jobsta oraz funkcjonowały jako miejsce leczenia ubogich. Pacjenci byli tutaj leczeni w przypadku wystąpienia epidemii dżumy oraz innych groźnych schorzeń, takich jak ospa, cholera, syfilis, suchoty czy trąd. W momencie, gdy epidemie były już pod kontrolą, przyjmowano również osoby starsze oraz potrzebujące pomocy. Z upływem lat, placówki te straciły swój pierwotny charakter i zaczęły przekształcać się w przytułki.

Po zmaganiach związanych z I wojną światową, struktury budynków szpitalnych były w opłakanym stanie, co uniemożliwiło ich dalsze użytkowanie. Natomiast w wyniku zniszczeń, jakie przyniosła II wojna światowa w 1945 roku, obiekty te uległy znacznemu zniszczeniu.

Powstanie szpitali w XVIII, XIX i XX wieku

Po upadku wczesniejszych ośrodków medycznych, Stargard przez trzy stulecia pozostawał bez żadnych szpitali. Dopiero w 1747 roku powstała placówka znana jako Kniggen-Jobst-Hospital. W 1820 roku w Bramie Świętojańskiej uruchomiono ośrodek dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Natomiast w 1829 roku zbudowano szpital wojskowy przy ulicy Friedrichstrasse 29, który jednoznacznie związany był z garnizonem stargardzkim (w 1907 roku nosił nazwę Garnison Lazarett, a w 1923 roku – Standort Lazarett. W latach 1911, 1917 oraz 1925 naczelnymi lekarzami szpitala byli kolejno dr Stoldt, dr Arbeit i dr Wedekind).

W późnych latach 70. XIX wieku zaczęto budować nowoczesne placówki szpitalne. W południowej części Stargardu, pojawiły się szpitale:

• Karowa,
• Wilhelma,
• Jürgena (dedykowany dla osób starszych).

W 1879 roku powstał szpital Movius-Hospital. Niemniej jednak, funkcjonujące wówczas placówki, w tym miejski szpital Moviusa oraz inne lecznice, nie zaspokajały w pełni potrzeb mieszkańców Stargardu oraz okolicznych terenów. W związku z tym, w okresie międzywojennym, zrealizowano budowę kilku mniejszych lecznic oraz znacznie rozbudowano istniejący szpital garnizonowy, w tym:

• Miejski Szpital Dziecięcy, który dysponował około 150 łóżkami, usytuowany w pobliżu Bramy Pyrzyckiej,
• Miejski Szpital Położniczo-Ginekologiczny obejmujący 50 łóżek,
• Lecznicę Laryngologiczną dr Doeringa z 40 łóżkami przy ul. Słowackiego,
• Lazaret Bractwa Kurkowego – Szpital Niemieckiego Czerwonego Krzyża z 40 łóżkami przy ul. Warszawskiej,
• Zakład Położniczy dr Anfta z 12 łóżkami przy ul. Stefana Czarneckiego,
• Szpital wojskowy (garnizonowy) z około 400 łóżkami przy ul. Warszawskiej (po wojnie pełnił rolę komendy Milicji Obywatelskiej, a następnie policji; aktualnie w tym miejscu zbudowano nowy gmach dla policji),
• Szpital dla jeńców wojennych ze Stalagu II D, zlokalizowany w szkole nr 3 przy ul. 1 Maja (oboz założony we wrześniu 1939 roku w sezonie na terenie wojskowym przy Scharnhorststrase, obecnie al. Żołnierza).

W trakcie II wojny światowej w Stargardzie, poza szpitalem Moviusa i innymi placówkami, działał również szpital II Okręgu Wojskowego (obszar od Rugii do Lęborka), który pełnił funkcję lazaretu. W tym okresie miejsca takie jak Gimnazjum Groninga, Rezerwowy Lazaret (Schutzenhaus) w budynku Bractwa Kurkowego (dzisiejszy park Panorama), Lazaret (Königin Luise Schule) obecnie Zespół Szkół nr 1 w parku 3 Maja, oraz Królewski Rezerwowy Lazaret (Königlisches Reservelazarett Jobstschule), są znane z okresowej działalności medycznej.

Historia niemieckiego szpitala Moviusa

Szpital Miejski Moviusa

W roku 1879 zrealizowano budowę szpitala Movius Hospital, znanego dzisiaj jako budynek A mieszczący się przy ul. Wojska Polskiego 27. Projekt architektoniczny tego obiektu nawiązywał do stylu sanatoryjnego, co zdecydowanie wyróżniało go w ówczesnej zabudowie. Początkowo, szpital oferował 30 miejsc, a jego obsługa medyczna ograniczała się do jednego lekarza. Jednak już w 1885 roku, po zwiększeniu liczby łóżek do 50, do zespołu dołączył asystent.

Wewnątrz szpitala znajdowały się drewniane werandy, które służyły do terapii pacjentów poprzez leżakowanie oraz naświetlanie promieniami słonecznymi – metody, które w tamtych czasach były niezwykle popularne w leczeniu różnych schorzeń.

Wkrótce po jego otwarciu, na początku XX wieku, pod kierownictwem dyrektora dr. Webera nastąpiła znacząca rozbudowa szpitala. W 1910 roku ukończono dwa nowe budynki z czerwonej cegły, które miały służyć jako biura oraz oddział męski posiadający 100 łóżek. W tym okresie dobudowano również nowoczesną pralnię chemiczną oraz kostnicę, co znacząco zwiększyło funkcjonalność szpitalnych usług.

W latach 1930–1945 szpital Moviusa obejmował już sześć pawilonów: męski, żeński, zakaźny, administracyjny, pralni z komorą dezynfekcyjną oraz pawilon anatomopatologiczny. Na tym etapie szpital zatrudniał jedynie trzech lekarzy, a także 23 pielęgniarki oraz 17 salowych, co odzwierciedlało skromne zasoby kadrowe, z jakimi musieli się zmagać. W 1937 roku istniejące jeszcze dwa budynki Movius Hospital znajdowały się w miejscu obecnego parkingu obok kościoła św. Ducha.

W trakcie II wojny światowej, szpital Moviusa pełnił kluczową rolę, obsługując potrzeby zarówno mieszkańców Stargardu, jak i wojska, co ukazuje jego znaczenie w trudnych czasach dla społeczności lokalnej.

Historia polskiego szpitala po 1945

Wojenne wydarzenia, które miały miejsce na terenie miasta, doprowadziły do częściowego zniszczenia zabudowy szpitala Moviusa. W wyniku bombardowań zrujnowany został zarówno budynek administracyjny, jak i apteka. Zniszczenia dotknęły także Miejski Szpital Dziecięcy oraz Położniczo-Ginekologiczny. Podczas gdy szpital przy ul. Wojska Polskiego znajdował się w gestii Armii Czerwonej od 5 marca 1945 roku, dopiero w sierpniu 1946 roku jednostka ta przekazała go polskim władzom.

Polski szpital

W dniu 10 maja 1945 roku przy ulicy Edwarda Osóbki-Morawskiego (aktualnie ul. Bydgoska) otwarto szpital stworzony dla społeczności cywilnej, który dysponował 60 łóżkami. Na czoło zarządzania szpitalem wysunął się dr Bolesław Kaczyński, który rozpoczął swoją działalność na podstawie dokumentu z Wojewódzkiego Wydziału Zdrowia w Szczecinie z dnia 22 maja 1945 roku. Wkrótce został on przeniesiony do szpitala przy ul. Wojska Polskiego, gdzie asystentem był dr Lucjan Woś, niestety zmarły przez zarażenie się durem brzusznym.

W sierpniu 1946 roku po przekazaniu szpitala przez Armię Radziecką, dr Kaczyński zorganizował dwa oddziały: wewnętrzny i chirurgiczny z łącznie 120 łóżkami, rozpoczynając działalność placówki jako szpital miejski, mający na celu zaspokojenie potrzeb zdrowotnych lokalnej społeczności.

W tym samym roku, w wyniku powstania powiatu stargardzkiego, szpital przyjął status powiatowy. W 1947 roku zainaugurowano dwa dodatkowe oddziały: pediatryczny i położniczy, uruchomione dzięki staraniom takich lekarzy jak dr Morawski, dr Biłyka i dr Seneńko. Kolejne działania obejmowały budowę dwóch baraków, gdzie zorganizowano oddział zakaźny dziecięcy oraz 24-łóżkowy oddział dla pacjentów z gruźlicą płuc. W 1950 roku dr Kaczyński został przeniesiony na stanowisko dyrektora w szpitalu w Dębnie, a jego miejsce zajął Edward Tadlewski.

W 1955 roku dyrektorem został dr Tadeusz Kalinowski, a szpital rozrastał się, posiadając 7 oddziałów i 326 łóżek, a wśród lekarzy współpracujących było 19 oraz 74 pielęgniarki. W 1956 roku wprowadzono etat anatomopatologa, wykonano około 150 sekcji zwłok i przeznaczono środki na remont pawilonu dla pielęgniarek.

Z każdym rokiem szpital przechodził kolejne modernizacje i rozwijał się w odpowiedzi na rosnące potrzeby lokalnej społeczności. W 1958 roku przeprowadzono rewaloryzację pawilonu zakaźnego. W 1960 roku szpital przyjął 6102 osoby, przeprowadzono 738 operacji oraz 924 porody, a w następnych latach wprowadzono nowe oddziały i szkołę pielęgniarską.

Zidentyfikowane zmiany w strukturze administracyjnej w 1972 roku zaowocowały w 1973 roku, kiedy to wszystkie jednostki służby zdrowia w powiecie stargardzkim połączono w Zespół Opieki Zdrowotnej. Z kolei w wyniku reformy administracyjnej w 1975 roku Stargard stał się gminą miejską, co wpłynęło na zarządzanie szpitalem, a nadzór nad nim przeszły w ręce urzędników wojewódzkich w Szczecinie. W 1982 roku dyrektorem został lek. Lesław Jakubowski, później, w 1985 roku, lek. Krzysztof Czarnecki. W latach 80. XX wieku powstała idea budowy szpitala geriatrycznego w pobliżu osiedla Pyrzyckiego, jednak kryzys gospodarczy zatrzymał prace budowlane.

Szpital po 1989

Funkcjonowanie szpitala po zmianach politycznych (1989–2010)

Rok 1989 przyniósł znaczące zmiany w Polsce, związane z transformacją systemową prowadzącą do budowy pełnoprawnej gospodarki rynkowej oraz społeczeństwa obywatelskiego. W 1991 roku na czoło szpitala objął stanowisko inż. Janusz Rosochacki, co okazało się kluczowym momentem dla dalszego rozwoju placówki. W 1993 roku Wojewódzki Ośrodek Rehabilitacji Dziecięcej zlokalizowany przy ul. Staszica 16, pod przewodnictwem dr Zbigniewa Petriego, został włączony do struktur Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej mieszczącego się przy ul. Wojska Polskiego 27, przyjmując nazwę Ośrodek Rehabilitacji.

W roku 1995 szpital wzbogacił się o gabinet promocji zdrowia, który stanowił bazę dla Szkoły Rodzenia, odbywającej zajęcia przy ul. Staszica. Rok 1996 to zmiana na stanowisku dyrektora, gdzie lek. Ryszard Chmurowicz kierował placówką do 1997 roku. W następnych latach funkcję dyrektora pełniło kilka osób, co dobrze obrazuje okres stabilizacji w działalności szpitala.

Po reformie administracyjnej w 1999 roku powstał powiat stargardzki, a zarządzanie szpitalem przejął Powiatowy Związek Samorządowy, nadając mu status szpitala powiatowego. Oprócz siedziby głównej na ul. Wojska Polskiego, do placówki włączono także klinikę okulistyki oraz laryngologii przy ul. 11 Listopada, oddział rehabilitacji na ul. Staszica (posiadający 383 łóżka) oraz Przychodnię Specjalistyczną nr 1 przy ul. Słowackiego 11. W tym samym roku dyrektorem szpitala znowu został lek. Ryszard Chmurowicz.

Na przełomie lat 90. XX wieku, rozpoczęto reformę służby zdrowia, co miało ma duży wpływ na reorganizację oraz rozbudowę stargardzkiego szpitala. Budynki wzniesione blisko sto lat temu przy ulicy Wojska Polskiego doczekały się starań o modernizację. W latach 1999–2001 zainwestowano w nowoczesny sprzęt, w tym: aparat RTG przewoźny z torem wizyjnym, mammograf, czy tomograf komputerowy.

Rok 2001 przyniósł otwarcie pracowni tomografii komputerowej oraz 63 lekarzy, 206 pielęgniarek i 34 położne, a łączna liczba personelu wynosiła 581 osób. W roku 2000 szpital przyjął 14 442 pacjentów, w tym 1003 porody. Wizytacja sejmowej podkomisji w 2002 roku potwierdziła kontynuację rozbudowy szpitala. W 2003 roku jednostka przyjęła blisko 15 tysięcy pacjentów, a w 2004 roku zakupiła nowoczesny aparat tomograficzny.

Również w 2005 roku na mocy konkursu dyrektorem szpitala został Jan Kalinowski. W tym roku oddano nowy pawilon szpitalny „2B”, wyposażony w oddziały takie jak: ginekologiczno-położniczy, chirurgiczny ogólny, blok operacyjny oraz oddział otolaryngologiczny. Cały zaplecze medyczne kompleksu wciąż dostosowywano do potrzeb pacjentów.

W 2007 roku zaczęła działać przyszpitalna szkoła rodzenia, której pomysłodawczynią była naczelna pielęgniarka, Krystyna Smolarek. W 2008 roku obiektem zarządzała Grażyna Gregorowicz, jednak jej kadencja zakończyła się w sierpniu 2008 r. Modernizacje starych budynków kontynuowano do 2010 roku, a w ich ramach wprowadzono zmiany do wielu oddziałów, m.in. pediatrycznego i anestezjologii.

Funkcjonowanie szpitala w latach 2010–2017

W dniu 27 maja 2010 roku odwołano Dariusza Lewińskiego z pozycji dyrektora, a jego miejsce zajął Jacek Siwulski. W lipcu tego samego roku, firma Fresenius Nephrecare dodała do budynku „2B” nową stację dializ oraz nowoczesny oddział chirurgiczny.

W 2010 roku doszło do przeniesienia oddziału okulistyki i laryngologii z ul. 11 Listopada do głównego kompleksu przy ul. Wojska Polskiego, gdzie kontynuowano modernizację. Nowy sprzęt, w tym nowoczesne urządzenie do operacji zaćmy, zaistniał w placówce. W grudniu 2010 roku zamknięto pracownię mammografii z uwagi na nieaktualne normy.

Do 2010 roku w szpitalu zatrudniano 608 osób. W ramach Regionalnego Programu Operacyjnego, szpital wzbogacił się o sprzęt medyczny o wartości około 3,3 mln zł. W marcu 2011 roku zorganizowano pikietę pielęgniarek i położnych, a pod koniec roku rozpoczęto modernizację oddziału rehabilitacji, której koszt pokryto z budżetów powiatowych.

Już 1 czerwca 2012 roku szpitalny oddział ratunkowy rozpoczął swoją działalność, a z dniem 27 lutego 2013 roku szpital przyjął nową nazwę – Samodzielny Publiczny Wielospecjalistyczny Zakład Opieki Zdrowotnej.

Rok 2013 był znaczący, ponieważ szpital rehabilitacyjny zyskał imię dr. Zbigniewa Petriego. W grudniu tego samego roku dyrektor Jacek Siwulski zrezygnował z pełnionej funkcji, co spowodowało dalsze organizacyjne zmiany w następnych latach. Na początku 2014 roku, w obliczu braku dyrektora, Ewa Bobrowicz-Jadacka pełniła obowiązki kierownicze do czasu zatrudnienia nowego dyrektora, Anny Skierkowskiej.

Pod koniec 2015 roku, szpital zyskał certyfikaty dotyczące jakości usług medycznych, a także świętował 136. rocznicę istnienia niemieckiego szpitala Moviusa oraz 70 lat polskiego stargardzkiego szpitala. W lutym 2016 roku, po kontrowersjach, Anna Skierkowska została odwołana, a dyrekcję przejął Paweł Bakun, który już w 2017 roku wprowadził nowy system triażu w SOR.

Funkcjonowanie szpitala w latach 2018–2020

Władze powiatu zapoczątkowały poszukiwania nowego dyrektora placówki pod koniec 2017 roku, co zaowocowało wybraniem Krzysztofa Kowalczyka na to stanowisko w styczniu 2018 roku. Szpital uzyskał wsparcie z budżetu miasta na rozwój inwestycji oraz modernizację sprzętu. W czerwcu 2018 roku zakupiono respirator dla Oddziału Anestezjologii, a także otwarto nową pracownię RTG przy współpracy z amerykańską firmą Carestream.

W kolejnych miesiącach inwestycje w poprawę jakości sprzętu medycznego były kontynuowane, co zaowocowało nabyciem nowego mikroskopu operacyjnego oraz specjalistycznych urządzeń diagnostycznych. W marcu 2020 roku, w obliczu pandemii, szpital musiał przeorganizować swoją działalność, wprowadzając przy tym oddział covidowy i ograniczając przyjęcia pacjentów.

Warszawska Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy także wsparła działania szpitala, umożliwiając dalszą poprawę opieki medycznej. Kierownictwo placówki podejmuje nieustanne kroki w celu zwiększenia jakości świadczonych usług, co ma na celu dobro pacjentów oraz mieszkańców Stargardu.

Z kolei w 2016 roku, kontrowersyjnie ocenił odwołanie dyrektor, były starosta Waldemar Gil, przypisując temu wydarzeniu tło polityczne. Dalsza modernizacja oraz adaptacja obiektów przez szpital ukierunkowuje działalność na potrzeby medyczne społeczności lokalnej.

Patron szpitala

Szpital Powiatowy w Stargardzie ma zaszczyt mieć na swoim czołowym miejscu patrona, którym jest Kazimierz Dłuski (1855–1930). Był to wybitny polski lekarz specjalizujący się w ftyzjatrii, a także aktywny społecznik oraz polityk, blisko związany z Polską Partią Socjalistyczną. Warto dodać, że był szwagrem Marii Skłodowskiej-Curie, jednej z najbardziej znanych postaci w historii nauki.

Kaplice szpitala

Na terenie Szpitala Powiatowego, który znajduje się przy ul. Wojska Polskiego oraz ul. Staszica, istnieją dwie kaplice, które są przyporządkowane parafii św. Józefa, związanej z kościołem św. Jana w Stargardzie. W przeszłości, w latach 50. i 60., kaplica szpitalna zlokalizowana była w budynku C, a następnie przeniesiono ją do budynku D, gdzie funkcjonowała do 2009 roku.

W okresie tym, duszpasterstwo w szpitalu było pełnione przez kapelana z parafii św. Józefa. W lipcu 2009 roku, powstała nowa kaplica, która w październiku została poświęcona przez ks. arcybiskupa Mariana Przykuckiego. Od 2001 roku posługę duszpasterską w szpitalu sprawował ks. kapelan Bogdan Sosnowski, a od 2014 roku kapelanem ponownie został ksiądz z parafii św. Józefa.

Obecnie, kaplica szpitalna przy ul. Staszica 16 działa w budynku A. Posługę duszpasterską w tej kaplicy sprawuje ks. Ryszard Kaczor SChr, który pełni odpowiedzialność za duchową opiekę nad pacjentami i personelem szpitala.

Struktura szpitala, dyrektorzy, personel

Szpital Powiatowy w Stargardzie jest integralną częścią Samodzielnego Publicznego Wielospecjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej, co podkreśla jego znaczenie w lokalnej sieci usług medycznych.

Dyrekcja szpitala

Na dzień 12 maja 2024 roku, obsada kierownicza szpitala przedstawia się następująco:

• Krzysztof Kowalczyk, dyrektor, sprawujący swoją funkcję od 15 stycznia 2018 roku,
• lek. Barbara Turkiewicz, zajmująca stanowisko zastępcy dyrektora ds. lecznictwa,
• Rafał Dziubek, pełniący rolę zastępcy dyrektora ds. medycznych i organizacyjno-prawnych.

Struktura organizacyjna

Organizacja szpitala układa się w system, który obejmuje szereg istotnych jednostek:

• Dyrektor,
• Administracja,
• Szpital Wielospecjalistyczny,
• Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna i Diagnostyczna,
• Szpital Rehabilitacyjny,
• Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna i Rehabilitacyjna.

Oprócz tego, szpital tworzy kilka oddziałów oraz poradni, w tym:

• szpitalny oddział ratunkowy,
• anestezjologii i intensywnej terapii,
• chorób wewnętrznych z salą intensywnego nadzoru kardiologicznego,
• pediatryczny,
• chirurgiczny ogólny,
• okulistyczny – zespół chirurgii jednego dnia,
• otolaryngologiczny,
• neonatologiczny,
• położniczo-ginekologiczny,
• rehabilitacyjny,
• rehabilitacji neurologicznej,
• blok operacyjny z centralną sterylizatornią.

W jego strukturze znajdują się także laboratoria, pracownie oraz różnego rodzaju poradnie, w tym:

• laboratorium mikrobiologiczne,
• laboratorium analityczne,
• zespoły pracowni diagnostycznych: RTG, USG, Tomografii Komputerowej, endoskopii, echokardiografii, EKG wysiłkowe i Holtera,
• audiometrii (badanie słuchu),
• perymetrii statycznej,
• bronchoskopowej.
• Poradnie specjalistyczne: alergologiczna, medycyny paliatywnej, chirurgii ogólnej, okulistyczna, kardiologiczna, oraz wiele innych, w tym poradnia ginekologiczno-położnicza i poradnia dermatologiczna,
• apteka zakładowa,
• sterylizatornia.

Dyrektorzy szpitala (1945–2019)

Pierwszym dyrektorem utworzonego w 1945 roku polskiego szpitala był dr Bolesław Kaczyński. W ciągu kolejnych lat większość dyrektorów stanowili lekarze. Osobą, która najdłużej piastowała tę funkcję, był lek. Tadeusz Kalinowski, który kierował szpitalem przez okres ponad 17 lat. W ostatnich 35 latach kadencje dyrektorów zmieniały się często, bowiem stanowisko to obejmowało 22 osoby.

Zestawienie dyrektorów szpitala na przestrzeni lat (1945-2019) prezentuje się następująco:

• dr Bolesław Kaczyński – (1945–31.08.1950),
• dr Edward Tadlewski – (01.09.1950–25.07.1952),
• dr Jerzy Tuz – (01.04.1953–30.06.1955),
• lek. Tadeusz Kalinowski – (15.10.1955–31.01.1973),
• lek. Eugeniusz Barełkowski – (01.07.1973–15.06.1982),
• lek. Lesław Jakubowski – (22.03.1982–26.06.1985),
• lek. Krzysztof Czarnecki – (27.06.1985–12.06.1991),
• mgr inż. Janusz Rosochacki – (13.06.1991–30.11.1996),
• lek. Ryszard Chmurowicz – (01.12.1996–15.04.1997),
• lek. Ewa Kowalska – (p.o. 16.04.1997–30.06.1997),
• lek. Anna Stencel-Dębska – (01.07.1997–27.10.1997),
• mgr Emilia Aftewicz – (p.o. 01.11.1997–31.12.1997),
• lek. Paweł Zienkiewicz – (01.01.1998–30.10.1998),
• lek. Jerzy Sowa – (02.11.1998–26.05.1999),
• lek. Marzena Bukiel – (p.o. 27.05.1999–19.09.1999),
• lek. Ryszard Chmurowicz – (20.09.1999–15.05.2005),
• lek. Jan Kalinowski – (16.05.2005–30.11.2007),
• mgr Grażyna Gregorowicz – (01.12.2007–25.07.2008),
• lek. Jacek Siwulski – (p.o. 26.07.2008–06.08.2008),
• lek. Dariusz Lewiński – (07.08.2008–26.05.2010),
• lek. Jacek Siwulski – (27.05.2010–31.12.2013),
• mgr Ewa Bobrownik-Jadacka – (p.o. 01.01.2014–30.06.2014),
• mgr Anna Skierkowska – (01.07.2014–31.03.2016),
• mgr Paweł Bakun – (p.o. 01.04.2016–07.07.2016), (08.07.2016–31.12.2017),
• lek. spec. Beata Skobel – (p.o. 01.01.2018–15.01.2018),
• mgr Krzysztof Kowalczyk – (od 15.01.2018).

---

Oceń: Szpital Powiatowy w Stargardzie

---