Bastion Świętojański, znany również jako Rondel, to niezwykle interesujący element historycznej architektury Stargardu. Położony jest po zachodniej stronie murów obronnych, sąsiadując z majestatycznym kościołem św. Jana, co jest bezpośrednią przyczyną nadania mu swojej nazwy. Jest to największy bastion w Stargardzie, wyróżniający się na tle innych konstrukcji obronnych w regionie.
Budowa Bastionu rozpoczęła się już w okresie, gdy wznoszono pierwsze mury obronne, na przełomie XIII i XIV wieku. Jego celem było zabezpieczenie północno-zachodniego odcinka murów, wraz z bramą świętojańską. W miarę upływu lat, bastion przeszedł znaczące zmiany i był kilkakrotnie podwyższany. Ostateczny wygląd, który znamy dzisiaj, uzyskał około 1630 roku dzięki pracy szkockiego inżyniera i kartografa, Fransa de Traytorenssa, działającego na zlecenie króla Szwecji.
Na planie koła, Bastion Świętojański ma średnicę górnej płaszczyzny wynoszącą 55 metrów, a jego otoczenie tworzy fosa. W chwili obecnej bastion w najwyższym punkcie osiąga wysokość 40 metrów n.p.m., co czyni go najwyższym punktem w Stargardzie, idealnym miejscem do podziwiania rozległych widoków na okolicę.
W okresie XVI i XVII wieku bastion pełnił funkcję miejsca do wytapiania dzwonów, co świadczy o jego znaczeniu w ówczesnych czasach. Jednak w 1720 roku, na polecenie księcia Moriza von Anhalt Dessau, częściowo go wyrównano, a teren został przekształcony w plac do musztry, a następnie zasadzono tam drzewa. W ten sposób Bastion Świętojański stał się integralną częścią historii oraz kultury Stargardu.
Pozostałe obiekty w kategorii "Twierdze":
Basteja przy Baszcie Tkaczy | Baszta Białogłówka | Baszta Jeńców | Baszta Tkaczy w Stargardzie | Bastion Zamkowy | Baszta Morze Czerwone | Mury obronne w StargardzieOceń: Bastion Świętojański